کوه صبر...(شهید مهدی زین الدین)

بسم رب الزینب...

تازه از بیمارستان آمده بودم بیرون.
وقتی برشتم منطقه،بچه ها تپه ای را گرفته بودند.
یکی از بچه ها گفت:«فرمانده لشکر دستور داده کسی روی خط الرأس نرود.»
شب همانطور با لباس شخصی خوابیدیم.
صبح،خواب آلود و خمار از سنگر زدیم بیرون.
آفتاب حسابی پهن شده بود.
ناگهان چشمم افتاد به جوان کم سن و سال.
کلاه سبز کاموایی سرش بود و لباس زرد کره ای تنش.
با دوربین روی درختی در خط الرأس مشغول دیده بانی بود.
او را که دیدم،انگار با پتک زده باشند توی سرم.
از حرص سرش داد کشیدم:«آهای!تو خجالت نمی کشی؟!بیا پایین ببینم!»
یکباره دست از کار کشید.
نگاه کرد به سر تاپایم؛یک نگاه پر معنا.
گفت:«چیه اخوی؟میخواهی خودت را به دشمن نشان بدهی؟
نمی گویی با این کار جان چند نفر به خطر می افتد؟!»
چند لحظه مکث کردم.
_ هر کاره ای که هستی باش،مگر برادر زین الدین دستور نداده کسی روی خط الرأس نرود،
تو رفتی آن بالا چه کار؟!
_ خیلی عصبانی هستی؟
_ باید هم عصبانی باشم.صد و هشتاد نفر بودیم که همه شهید شدند.
تأمل کرد.
گفت:«از کدام گردانی؟»
_ گردان ضد زره.
_ خسته نباشید!بچه تهرانی؟
_ بله.
_ جزو همان ده پانزده نفری که...
داشت سوال پیچم می کرد.یک دفعه عصبانی شدم.
_ شلوغ بازی در نیاور.
بیا پایین! اگر هم کاری باشد بچه های اصلاعات-عملیات خودشان انجام می دهند.
سرو صدا که بالا گرفت،بچه های دیگر هم از سنگر زدند بیرون.
همین که از درخت آمد پایین،یکی از بچه های قم شروع کرد به بوسیدن او و گفت:«
خسته نباشید،بچه های شما خوب عمل کردند!»
وقتی خواست برود،دستم را محکم فشرد،با خنده گفت:«اخوی،مواظب خودت باش!»
من هم حالت تمسخر گرفتم گفتم:«بهتر است شما مواظب خودت باشی!»
او هم خنده ای کرد و رفت.
وقتی رفت،به آن بردار قمی گفتم:«فلانی!این کی بود که بوسیدیش؟!»
گفت:«نفهمیدی؟»
گفتم:«نه.»
گفت:«آره،همین بود که هرچی از دهانت درآمد به او گفتی!»
نا باورانه دویدم دنبالش،اما رفته بود.
هر وقت یاد این صحنه می افتم،احساس می کنم که در برابر آن کوه صبر،یک قله شرم بر دوشم مانده!


افلاکی خاکی،ص 99-101